Column: Fietsen, een uitstervend onderdeel van onze cultuur?

Ze zei het van de week wéér! Zo uit het niets, terwijl ze weet dat ik daar chagrijnig van kan worden. Mijn moeder had daar ook al zo’n hekel aan wanneer mijn vader het haar meedeelde. Dat ene zinnetje:

“Het is alweer juni. Nog even en dan worden de dagen weer korter!”

Mijn vrouw zei dat eerder nooit expres, ze gooide dat er gewoon uit, omdat het voor haar een kantelpunt is in het jaar want zij houdt van de donkere dagen. Daar kan zij namelijk enorm van genieten. Want dan kunnen de gordijnen dicht, de kaarsjes in alle vormen, maten én uitvoeringen aan en de kachel op standje Open Haard (die wij niet hebben). En het hoogtepunt ervaart ze dan eind van het jaar, eigenlijk begint het gedonder al half november, begin december, de alom bekende feestdagen.

Met kerstboom!

Ja sorry, valt het woord toch! Sorry, dat was echt niet de bedoeling, het schoot zo mijn toetsenbord uit! Vanaf nu beloof ik het woord niet meer te gebruiken. Maar ja, elk huisje heeft zijn kruisje. En er valt heus wel mee te leven, ondanks dat het soms wel op mijn tanden bijten is. Zo erg? Ja! Bijvoorbeeld toen zij een keer jarig was, een dag voordat Sinterklaas zijn verjaardag altijd viert. Het was een prachtige zonnige doch frisse dag om jarig te zijn. Nou, het weer in huis sloeg om en donkere wolken pakten zich samen boven de bank. Want ze vond het maar niks al dat licht in huis. Ergens halverwege de ochtend was ze het zat en stapte ze naar buiten.

En liet het zonnescherm zakken!

De kaarsjes konden nu aan en haar humeur werd zonniger, waardoor het toch nog een leuke verjaardag werd. Natuurlijk zijn we dit daarna, toen ze weer wat bijgekomen was, gaan evalueren. Ik adviseerde haar om toch wat meer afstand te nemen van de weersomstandigheden, vooral omdat het klimaat zich op een steeds grilliger manier aan ons toont.

“Of anders een zonnebril opzetten op je verjaardag?”

Dat zei ik niet hoor, dat dacht ik gewoon. Je hebt toch dat spreekwoord… Soms is zwijgen goud. Dat leer je wel als man in de loop der jaren. Nu is het niet zo dat zij alleen degene is die een gebruiksaanwijzing heeft hoor, ik heb ook mijn eigenaardigheden. Alleen kan ik daar nu op de een of andere manier even niet opkomen, maar mocht er iets tijdens het schrijven van dit stukje bij mij opkomen dan zal ik dat zeker melden.

Maar de komende weken moet ik dan maar extra genieten van de lange dagen!

Zo hebben we vorige week zondag weer eens samen kunnen fietsen. Dat kon een paar weken niet omdat vrouwlief aan het herstellen was van een galblaasoperatie. Ik moest die dag eerst nog werken, maar tegen vieren zaten we op de fiets voor een rondje Oldambtmeer. Nadat ik de windrichting had gecheckt besloten we linksom te gaan, over Midwolda. Opvallend was het feit dat het zo rustig was op de fietspaden en toen we anderhalf uur later weer thuiskwamen had ik in totaal vijf tegenliggers geteld en geen enkele inhaler.

Wel één niet aangelijnde hond die voor ons uit rende, zijn baas fietste ver vooruit.

De hond liep op zijn laatste krachten en daarom besloot ik de hond aan te moedigen en dat werkte. Bij elke positieve aanmoediging zette het trouwe dier weer even aan en uiteindelijk kon hij zich weer bij zijn baas voegen, die ondertussen zijn andere loslopende hond de baas probeerde te zijn omdat er fietsers aankwamen. Maar het lukte de fietsers wel om de hond te ontwijken, zodat het uiteindelijk een vredig en veilig fietsritje werd voor alle betrokkenen. En dat speelde zich allemaal af op een smal fietspaadje ter hoogte van Oostwold.

Je maakt wat mee op een doordeweekse zondag.

Toch bleef het mij bezighouden dat we maar zo weinig fietsers tegenkwamen, vooral omdat wij Nederlanders bekend staan als een fietsend volkje. En daarbij, het was prima fietsweer, niet té warm en hooguit de windkracht zou belemmerend zijn geweest voor een fijn fietsritje. Alhoewel ik dat laatste eigenlijk niet begrijp.

Volgens mij rijdt iedereen tegenwoordig elektrisch.

Dus wanneer er dan wat tegenwind is kan de fiets altijd nog wat extra ondersteuning krijgen, een sportstandje of als het echt niet anders kan, effe in de turbostand! Voor mij genoeg reden om lekker vaak de fiets te pakken. Vooral nu, in deze voorjaarsmaanden. Dan is de flora en fauna op haar mooist en voel je je vorstelijk als je daar tussendoor mag fietsen.

Veel meer beleving dan vanuit de auto!

Alleen de staat van sommige fietspaden, dat blijft toch wel een klein irritatie puntje. En ik durf dat best neer te leggen bij de gemeente en bij de Provincie. Die zouden daar toch eens wat meer geld tegenaan moet smijten want de oneffenheden op de fietspaden zijn een aanslag voor het zitvlak én edele delen! En ik heb het al eerder aangegeven, wanneer komt er nu een mooi breed, aaneengesloten fietspad om het Oldambtmeer, zodat je echt een rondje om het water kan doen zonder dat fietspaden ineens ophouden en je bij het meer weg moet fietsen? Zie het als een investering in de gezondheid van het volk.

Oftewel de mensen die op jullie mogen stemmen.

Want wij krijgen tegenwoordig steeds vaker, soms wel wekelijks, te horen dat we meer moeten bewegen omdat we te zwaar worden. Dat komt natuurlijk ook door alles wat ons voor de neus gehouden wordt waardoor de verleiding steeds makkelijker grip krijgt op onze zwaktes en daardoor op onze door welvaart gevulde buikjes. Maar in plaats van fietspaden op orde hebben én uit te breiden, krijgen we straks wel een heus transferium langs de A7. En het zal mij niks verbazen dat daar het nodige fastfood ook weer aangeboden zal worden.

Nu ik daarover nadenk: dat betekent dat er ook niks aan de fietspaden gedaan hoeft te worden want nu pakken nóg meer mensen de auto.
En ach ja, die paar fietsers zijn toch maar op één hand te tellen!

Het bericht Column: Fietsen, een uitstervend onderdeel van onze cultuur? verscheen eerst op OldambtNu.nl.